 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Опэра –
Гэта рыбны кірмаш,
Дзе рыба сьпявае срэбрам свайго цела.
Вось дырыжор замахваецца нажом,
І быццам зь невадаў са сьпевакоў
Высыпаецца глыбакаводная рыба.
І калі яна б’ецца аб дрэва стала,
І ў гістэрычным пошуку мора
Зьлізвае пот з рук свайго гандляра,
І глытае кроў, што струменіцца на падлогу
У спадзяваньні яе вярнуць у нутро –
Срэбра лускі выплаўляецца ў кулю
І куля меціць у рыбіну скронь –
Сьпявай!
Яна ж ня ведала там пад вадою,
Што бярэ з кручка не нажыўку,
А ноту,
Што вуда, змайстраваная Страдывары,
Як зьмяя ёй укусіць сэрца
Тры разы –
Асана! Асана! Асана!
Тры званкі –
Для айца, духа і сына.
Хто ты – дырыжор ці сьвятар?
Палачка гэта ці крыж?
Ш-ш-ш!
Опэра!
У вушах тваёй кармэн замест завушніц – бубны,
Сэрца яе як валторна харчуецца вуснамі,
У венах ня кроў – а сьліна пацалункаў.
А кроў яна носіць звонку сукенкаю,
О Кармэн! Мы выносім з тэатру
Кантрабанду, што ты схавала ў нашых вушах.
О Хасэ! Стройны быццам лязо нажа,
Ты паставіш апошнюю ноту
На нотным стане цыганскіх рэбраў.
Опэра!
Дэгустацыя галасоў на галодны страўнік!
Вінаграднік
Тваіх гардэробаў!
Мне б бегчы праз яго басанож
Насустрач невядома чаму
З асой, што заляцела мне ў вуха -
Як не расчухаць?
Віялета! З твайго роту вырасла дрэва.
А дзе ж яго птушка,
Каб сьпявала на верхавіне?
Што ж ты ёй абадрала пер’е,
І запхнула сабе ў грудзі
Зьлева?
Опэра – ты параненая цемра
На целе залы – рана сцэны.
Твае гукі бягуць зь іртоў,
Як пацукі з тонучых караблёў.
Але чырвоная заслона,
Як чырвонае мора перад Маісеем,
Ізноў расступаецца.
І мы рухаемся па дарозе,
Па нашых ракавінах вушных,
Да самай доўгай апошняй ноты –
Да цішыні.
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
